خون خـدا می چکد، از گلِ روی حسین            هستی این هست وبود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او            خـون دل انبـیاست، خـون گـلوی حسین

در همۀ کائنات، از ملک و جنّ و انس            کیست به عالم که نیست، مست سبوی حسین؟

زخـم تن او زنــد، خـنـده به شمـشـیرها            یا که خدا می زند، خنـده به روی حسین

نیست عجب گر نماز، بوسه به پایش زند            هر که گذارد نماز، بر سر کوی حسین

قلزم خون جانماز، مُهر جبین جای سنگ            خون سر و خونِ دل، آب وضوی حسین

کـافـرم ار نا امـیـد بــاز شـود از درش            قـاتـل اگر آورد، روی به سـوی حـسین

عجــز و گـدایی بود، عـادت دیـرین ما            لطف وعنایت بود، خصلت و خوی حسین

آتـش دوزخ شــود، لالــۀ بــاغ بـهـشـت            نوشد اگر قـطره ای آب ز جــوی حسین

"مـیـثـم" آلــوده نـیـز نـاز به جـنّت کـند            جنّت اعلای اوست، روی نکوی حسین